Иҗат рубрикасы буенча яңалыклар
-
Әни белән нигә беркайчан дуслар була алмадык... (язмыш)
Бергә укыган, бергә эшләгән кызлар белән бер-береңә кунакка кайту бар иде безнең заманда. Мин училищеда укыганда Кукмара кызы белән бер бүлмәдә тордым. Ике ай укуга аны үзебезгә кунакка алып кайттым. Безгә кайтып килгәннән соң ул миңа ничектер кыенсынып, әйтимме-юкмы икән дигән кебек кенә: – Әниең белән сез якын түгел бугай, әйеме. Нигәдер шулай тоелды... – дигән иде. Без әни белән, чыннан да, беркайчан да артык якын булмадык. Ә бер хәлдән соң аралар бөтенләй суынды...
-
Тотылмаган – карак түгел (редакциягә килгән хат)
Илгизә әнисе белән генә яшәде (әтисе бар иде аның, әмма Илгизәдән башка гаиләсе бар иде) һәм артык иркен дип әйтмәс идем. Мохтаҗ түгелләр иде түгеллеккә, әмма шиковать та итмәделәр. Берникадәр вакыттан мин аңарда әле кыйммәтле ручка күрә башладым, әле яңа заколка, әле мәктәпкә нинди дә булса тәмлүшкәләр алып килә һ.б. Һәм, гомумән, үзен, кем әйтмешли, пафослы тота башлады...
-
Үз каны булмаса да... (язмыш)
Римма апаның өч баласы арасында төпчек Иреге бөтенләй башка булды. Үскәндә дә баш бирмәс булып җәфалады, анна соң авылдан чыгып китеп югалды. Туганнары энеләрен эзләп табып, әнисенә исәнлеген хәбәр иттеләр. Әмма Ирек тормыш төбенә төшеп киткән иде. Көннәрдән беркөнне ул үзе кебек үк хатын ияртеп әнисе янына кайтып төште...
-
«Әти безне беркайчан яратмады!» (язмыш)
Без сеңлем белән гаиләдә ике кыз үстек. Тик әти һәрвакыт малай теләгән. Мин туганга куанмаса да, кыз булуымны кичергән әле ул. Икенчесе малай булыр дип өметләнгәндер инде. Әмма әни сөйләве буенча, ул мине кечкенә чакта бер тапкыр да кулына күтәрмәгән. «Инде йөри башлагач, ул эштән кайткач йөгереп барып аягына сарыла идең, анда да күтәреп кочканы булмады», – дип сөйли иде әни. Ә сеңлем тугач...
-
«Беренче һәм соңгы мәхәббәтем...» (тормыштан)
«Нәрсә булды, Карлыгачым?» – дип борчылып сорады Дамир. Кара чәчле, кыйгач кара кашлы хатынына Дамир, яратып, шулай Карлыгачым дип дәшә иде. «Беләсеңме... Миндә лейкемия таптылар... Дәвалануга шанслар бөтенләй юк диярлек», – диде хатыны. Аның бу сүзләре Дамирның йөрәген меңгә телгәндәй булды...
-
Ана чәчәкләр китерә (хикәя)
Һәр якшәмбе көн бу әби больницага чәчәкләр китерә. Аны инде сестралар да таный һәм күргән саен йөрәкләре әрнеп, ни әйтергә дә белми калалар. Ул китергән чәчәкләргә карап, Ринат шатлана алмый шул хәзер – инде мәңгегә күзен йомды...
-
Балачак дустым (редакциягә килгән хат)
Тормышымда сәер дә, кызыклы да очрашу турында сөйлисем килә. Аллаһ Тәгалә, әгәр күрештерәм дисә, әллә нинди юлларын яза икән. Менә укыгыз әле.
-
Ул минем җанымда (хикәя)
Раилнең мөлдерәмә тулган күңелен бушатыр чагы иде, ахры: «Мин бит аңа, дүрт апасының арадан бер иркә сеңлесенә, иркәлеген белеп өйләндем. Миңа эш аты кирәкмәде. Кызыбызны да иркәләп кенә үстерде. Ул киткәнче шулай иркә колынчак булып калды. Киткәндә соңгы сүзе, бәгърем, рәхмәт сиңа, бик бәхетле гомер кичердем, булды. Шәфкать туташы, гомере буена башкаларның саулыгын кайгыртты, ә үзенә ярдәм итәрлек кеше табылмады...»
-
«Күзләремне больницада гына ачтым» (редакциягә килгән хат)
Вакыйганың кызганыч-көлкелеген яхшырак аңлату өчен, тулы булмаган гаиләдә, әни белән генә үсүемнән башлыйм. Ул мине 19 яшендә тапкан һәм үзе генә үстерде, ә әтине бөтенләй белмим. Яшь булганлыктан, әни гел ир эзләү белән мәшгуль иде. Үземне белгәннән бирле үги әтиләрем алышынып кына торды. 27 яшьләре вакытында әни ниндидер компания белән дуслашты, шунда үзенә ир табарга маташкандыр инде. Әлеге төркемнең яхшы түгеллеге битләренә язылган иде. Менә бер дә бер көнне...
-
Очрашу (хикәя)
– Сезнең әтиегезнең исеме ничек? – Минем әтием юк, – диде дә Дилә, ике кулы белән йөзеп каплап, елап җибәрде. – Гафу ит, үлгәнмени? – дип төпченде тегесе. – Юк, безне калдырып киткән. – Алай булса да «юк» дигән сүз түгел бит инде, исемен беләсезме? – Мөнир, – диде Дилә. – Димәк, сез – минем әтинең кызы. Диләнең битенә тимгел-тимгел кызыл таплар чыкты. Көтелмәгән хәбәрдән кан басымы уйнап алды булса кирәк.
-
Үги ана оясы (хикәя)
Әтисе кышкы күз ачкысыз буранлы кичтә ташлап китте аларны. Эшенә йөри торган букчасын гына алды. Әнисе һәрвакыттагыча ха-ха-халап көлеп калды. «Барыбер әйләнеп кайтасың ич син, нәрсә куркыткан буласың?» – дип тә кычкырды әле артыннан. Аида да шулай уйлаган иде. Беренче мәртәбә генә чыгып китүе түгел әтисенең. Әнисе дөрес әйтә. Барыбер берничә көннән әйләнеп кайта ул. Ә бу юлы әтисе, ишекне каты итеп ябып чыгып киткәч, кире әйләнеп керде. 4 яшьлек улына кулындагы сәгатен салып тоттырды. «Истәлегем итеп тагарсың, улым», – диде. Аида янына килеп, башын күкрәгенә кысып, гадәттәгечә күзләреннән үпте дә: «Сиңа ни калдырыйм икән соң, кызым? – дип аптырап калды. Аннары сумкасыннан бик кадерләп кенә саклый торган алтын каләмле авторучкасын алып, кызына сузды. – Миңа рәнҗемә, кызым. Вакытлар узгач, син... сез аңларсыз мине».
-
Начар гадәтләрне ничек юк итәргә?
Явызлык шытымы.
-
Хыял (хикәя)
– Исәнмесез! Бу Мария Семёновна иде әле, Ясминәнең тренеры. Ясминә... – трубкадагы тавыш өзелде. – Ни булды кызыма? Алло! Ал-ло! Берни дә ишетелмәгәч, Гөлсем номерны яңадан җыйды. – Ни булды Ясминә белән? – дип кычкырды ул трубкага. – Тынычланыгыз, зинһар, – диде тренер, – чыгыш вакытында Ясминә уңайсыз егылды...
-
Язмыш бер сынаганны гел сыный икән ул... (тормыштан)
Бер-бер артлы тезелешеп 10 сабый дөньяга килә. Тик көннәрдән бер көнне аяз көнне яшен суккандай гаилә ишеген кара кайгы шакый. Урманда утын әзерләгәндә гаилә башлыгы өстенә агач төшә. Аның бер аягын кисәргә туры килә. Тик бу кайгының баласы гына булган икән, бабасы ишек төбендә саклап торган...
-
«60 яшьтә кабат кияүгә чыгу – көлке кебек. Миңа гына шулай тоеламы?» (язмыш)
Ирем үлгәннән соң минем башка ирләр белән очрашканым булмады. Мондый мөнәсәбәтләр өчен үземне инде бик карт хис итә иттем. Аннан, инде үсеп беткән балаларым янында ирләр янына «свиданиеләргә» йөрү дә уңайсыз иде. Өстәвенә, шул вакытта беренче оныгым туды, аны карашырга да булышасы булды. Ә монда, көтмәгәндә, чибәр, кызыклы гына ир-ат минем белән кызыксына. Мин нишләргә белмәдем һәм бу хакта кызыма сөйләдем...