Бер суга икенче тапкыр керүдән куркып... (редакциягә килгән хат)

Мин үзем дә аны озак вакыт җитди кабул итмәдем. Аның армиягә китеп, ниһаять, мине тынычлыкта калдыруын көттем.
Хәрби бурычын үтәп кайткач та, кабат артымнан йөри башлады. Мин дә инде әкренләп аңа гашыйк була бардым. Ул үзгәреп, «зур үсеп» кайткан иде. Шулай да, яшь араларыбыз шактый булганлыктан, аралашуыбыздан юньле нәрсә килеп чыкмаячагын аңлый идем. Әмма «өстә» бездән сорап тормыйлар шул, алдан язып куелган бары да.
Бер матур көндә үземнең балага узганлыгымны белдем. Белдем дә, ниш­ләргә дә белмәдем. Берничә көн булачак әти кешегә дә хәбәр итмичә түздем. Уйландым. Аннары, барыбер әйтергә инде, дип, сөйләп бирдем. Ул тәкъдим ясады, мин ризалаштым.

Яңа барлыкка килгән гаиләбездә идиллия нибары кызыбыз туганчы гына дәвам итте. Аннары бер-беребезгә ризасызлык белдерүләр башланды. Иремә миннән игътибар, аңардан миңа ярдәм җитмәде. Даими эш юклыктан, катастрофик рәвештә акчага да кытлык кичердек.

Нәкъ бер елдан, көннән-көн көчәя барган скандаллар җирлегендә, аерылыштык. Кызыбыз белән кызыксынмады – бөтен эш минем өстә иде, матди яктан булышмады – декрет акчаларымны һәм минем әти-әни бирә алган суммага яшәдек, шуңа күрә аерылышуга гаризаны мин яздым.

Тагын бер ел узып, кызыбызга ике яшь тулгач, ирем кабат фатирыбыз бусагасында пәйда булды. Ул чыгып киткәндә кызыбызга нәкъ бер яшь иде. Бик кечкенә булуына карамастан, бала әтисен таныды һәм «бу минем әтием – супергерой» сүзләре белән, кочагына ташланды.

Берникадәр вакыт ул кунакка килеп йөрде, аннары барысын да яңа баштан башларга тәкъдим итеп, күченеп килде. Бер айдан йөккә калуымны белдем. Ирем баланы калдырырга теләде, әмма мин…

Хатның ахырын «Яшел Үзән» газетасының №4 (31 гыйнвар, 2025 ел) санында укырга мөмкин.

(Шалтыратучы ханым үзе турында бернинди дә мәгълүмат бирергә теләмәде)