Иҗат рубрикасы буенча яңалыклар
-
Килен төшкәндә (хикәя)
Ул капкага таба борылды, сәнәк сабына ияген терәп, көмәнле хатынга текәлде. Бераздан гына, хатынны эчкә узарга кыстап, багана артында күнитекле кеше таптануын күрде. — Кер инде, кер, Рәйханә, нигә куркынып калдың? Әйтәм ич, әти-әниләр әйбәт кешеләр минем... Пәрәмәч, Фаяз тавышы бит, Гафиятнең төпчек малае кайткан ич...
-
Кызымны егетеннән ничек аерырга икән? (киңәш кирәк)
Сезгә сөйлисе бу сүземне шактый ерактанрак башлыйм әле. Беренче курска укырга кергән елны танышкан идек без Саша белән. Сентябрьдә үк бер курсташыбызның туган көне булды һәм ул безнең барыбызны да үзләренең бүлмәләренә чәйгә чакырды...
-
Ашыгып хаталанма... (хыялы хакына үзен корбан иткән бәхетсез кыз язмышы)
Алар шәһәрне чыгып, аулак урынга килеп туктадылар. Ниһаять, профессор сүз башлады: – Ну, красотка, укырга керәсем килә, дисең инде, алайса? – Әйе... – Минем сиңа 2 тәкъдим бар. Син ул икесенең берсен генә дә сайлый аласың. Теләсәң – икесен дә. Үз ихтыярыңда. – Тыңлыйм сезне?
-
Кычкырып укылган хат (хикәя)
Аязны алырга дип киткән иде әнисе, Аяз кайтты, тик әнисе генә күренми әле. Аяз да кайтканнан бирле көйсез, гел елыйсы килеп тора, ул да әнине сагынадыр инде дип уйлады Айгөл. Ә әби нигә Аязны кочаклап елый икән? Әтинең дә кәефе юк...
-
Әни, су бир (хикәя)
Зур хастаханәнең реанимация бүлеге янында күн эскәмиягә сеңеп диярлек утырган, ябык гәүдәле, башына ак яулык бәйләгән, моңсу-җитди кыяфәтле карчык яныннан табиблар, шәфкать туташлары тыз-быз үтеп йөри. Инде икенче атна моннан китми диярлек утырган әби аларның барысын да өмет тулы карашы белән каршы ала һәм сагыш белән озатып кала. Шәфкать туташлары... Нинди мәгънәле бу исем! Шәфкатьле!.. Менә берәрсе янына килер дә, әйтер кебек: «Әбекәй, кызыгыз терелде. Бүген аны өйгә алып кайтып китәрсез», - дияр кебек. Тик юкка көтә шул Зәйнәп әбекәй. Кызы Айсылуның юл һәлакәтенә очрап монда эләгүенә икенче атна китте...
-
Соңгы васыять (хикәя)
Эх! Күңелсез вакыйгаларны искә төшермәслек итеп хәтерне бикләп куеп булса икән! Ул көнне балалар белән печәнлектә йокладылар. Бәрәңге сабаклары арасында кунулар да күп булды. Җәй көннәрендә ярый торган иде әле. Менә көз, кыш көннәрендә... Ничәмә-ничә тапкырлар суык мунчада төн үткәрергә туры килде аңа. Туңудан бигрәк, нервларның ярсуыннан дер-дер калтырап, үзеңне-үзең кая куярга белмичә керфек какмый үткәргән төннәр, айлар, еллар үзенекен иткән! Әлеге көнне дә Габдерәхиме таң атканда гына кайтты. Борчылудан, куркудан йоклый алмый яткан Разия, аның сөрлегеп-сөрлегеп атлавын аяк тавышыннан ук аңлады...
-
Исәнме, әнәй! (тормыштан)
1972 елның 25 марты. Ул көнне... Ул көнне алар бер мизгел эчендә ятим кала. Ул көнне Тукай авылы тоташ хәсрәткә чума: Әбелгасның бер кочак баласы инде нишләр, таралыр-сибелерме? Әниләрен алыштыручы кеше табылырмы? Унау бит, унау!..
-
Хәнҗәр (хикәя)
Үзенә кагылган әйберләр йөрәген бер әрнетсә, балалары турындагылары мең әрнетте Сәлимәне. «Ни өчен миңа бу җәза? Нигә мин боларны ишетергә тиеш идем әле? Нинди гөнаһым бар алар каршында? Ике арада ничә еллар пычрак пәрдә асылынып торганын сизми яшәгәнме әллә? Моңа кадәр ике арада булган аралашуларның берсе генә дә ихлас булмады микәнни?! Югыйсә кайгыны да, шатлыкны да үз эчебезгә бикләп яшәмәдек, тышка чыгарып тазарындык, көлеп тә, елап та бушандык кебек. Туган итеп күпме серләр бүлешенде, күңелләр чишелде, сораулар туса, уртага салып киңәш итешелде. Ничек шулай килеп чыкты соң әле бу? Гомер буе Рәфисемә ошатып, якын итеп яшәгән, бигрәк тә аны югалткач, тагын да кадерләре арткан кешеләремнең ничек итеп хәзер күзләренә карыйм, тупсаларына аяк басыйм, үземнеке аша үткәрим?!
-
«Бәхетсез мин, бәхетсез». Бәхетле булу өчен нишләргә соң?
– Бәхетсез мин, бәхетсез, – дип авыр сулаган эскәмиядә утырган ир, күзләреннән яшьләр агызып.
-
Юлдаш (хикәя)
Ялгызым үстердем мин аны. Әллә артык иркәләп боздым инде. Үсмер чагы җиткәч, бер-беребезне аңламый башладык. Бер-беребезгә гаеп кенә ата идек. Нишләптер, тукта, мин бит әни, бераз зирәгрәк булыйм дип уйламаганмын инде. Ирем башка хатынга чыгып китте, бөтен дөньяга ачулы чагым иде шул үземнең дә. Бергә утырып ашый да алмас дәрәҗәгә җиттек. Кияүгә миңа үч итеп чыкты ул. Бик каршы идем ул егет белән аралашуына. Ни укымаган, ни эшләмәгән, трай тибеп йөргән бер егет кисәге иде шунда. Озак та узмый аерылыштылар. Кызым авырга узып өлгергән иде. Балаңны төшерт, дидем...
-
Гаилә корырга теләүче җаваплы ир-егетләр бармы бу дөньяда? (редакциягә килгән хат)
Үзем белән булган бер вакыйга турында сөйләмәкче идем сезгә, кирәк дип тапсагыз, «Әйтәм әле»дә бастырырсыз. Яшем утызга якынлаша, кияүгә чыгарга кирәк дигән фикер күңелне көннән-көн ныграк тырный. Төс-кыяфәтем зарланырлык булмаса да, үз тиңемне һич очрата алмыйм. Социаль челтәрләр аша да танышып карыйм үзе, очрашкан да булды. Менә берсе...
-
«Зөләйханың каргышы төшкәндер» (гыйбрәтле язмыш)
Авылда хәбәр таралды: Нуретдиннәр авыру апаларын картлар йортына җибәрә икән! Кеше ышанмаслык булса да, чын икән! Үзләре хәтта озата да бармадылар. Ике сумка киемен кулына тоттырып, автобуска утыртып җибәрделәр. Ирем шофер иде, кузгалып китеп, тауга менгәндә Зөләйха апаның кычкырып әйткән сүзләрен әле дә искә ала: «Иң газизләре рәхәт күрмәсен!» Юл буе елап, бу гаиләне каргап барган Зөләйха апа. Картлар йортында үлде ул...
-
Әниемне күралмыйм (редакциягә килгән хат)
Гомерең буе ышанган нәрсәнең ялган булуын ачыклаудан соң туган хистән дә авыр нәрсә бардырмы… Мин, беренче карашка, гадәти гаиләдә тудым. Ул әти-әнидән һәм миннән гыйбарәт. Тик бер «әмма»дан, әнинең авыру йөрәгеннән кала, безнең барысы да яхшы иде...
-
Мунча керү йоласы: җеннәр кайда яши?
Айдар мунчаның иң куркыныч җиренә үтте. Ул – ләүкә. Аның уйлавынча, менә нәкъ шунда җен аякларын салындырып, зур күзләрен ялтыратып утыра. Малай аяк очына гына басып атлады. Тавыш чыгарса, аны ишетерләр иде. Айдар ләүкәгә күз салса, анда беркем дә юк иде. Ул мунча эскәмиясенә утырып, җенне көтә башлады. Аны күбрәк караңгылык түгел, ә сәер яңгыраган тавышлар куркытты. Кайдан килгәнен генә аңлап булмады. Я мәче тавышы ишетелә, я мунчаның идәне чатный, я нәрсәдер килеп төшә. Шул рәвешле ул анда шактый утырды. …Мунчада кинәт ут кабынды. Морҗаның эченнән кара шәүлә күренде...
-
Кол (хикәя)
Исән... Икесе дә исән... Әти дә... Ул кайда булган? Ник әйтми китеп югалган?... Әни... Кәримнең эчендә, гүя, ике уй бәргәләшә иде: бер яктан, әнисенә иркәләнәсе, елый-елый кысып кочаклыйсы килә. Икенче яктан, ничә еллардан бирле күңелендә оешып каткан рәнҗү баш күтәрә...