Иҗат рубрикасы буенча яңалыклар
-
«Мәхәббәтне кайчан югалттык, белмим...» (тормыштан)
Ирем өч ел элек миңа хыянәт итүен әйтте. Санап чыгардым, нәкъ мин бала көткән чакта булган инде бу. Кем белән диегез?! Минем бер дус кызым белән! Аркага бер түгел, берьюлы ике пычак кадау булды инде бу...
-
«Ир бирмәк, җан бирмәк диләр» (язмыш)
Үлем аша аерылышу икенче әйбер. Егерме елдан артык гомер кичеп, балаларны башлы-күзле итәр чакта, хыянәт итеп киткән ирне сагыну йөрәкне башкача телгәли ул. Ул бит исән, егерме ел буе сине җылыткан кочакта хәзерге минутта башка хатын-кыз иркәләнүен белеп яшәү бик авыр...
-
Әни янына кайчан барырга?
Карт аксакал һәркем өчен тынычландыру, ярдәм итү сүзләре тапкан. Бер егет аңардан үзен укучылыкка алуын үтенгән. Карт ризалашкан. Берникадәр вакыттан соң шәкерт аптырап, сораган:
-
Хайваннарның алдан сиземләвенә ышанасызмы? (редакциягә килгән хат)
Хөрмәтле газета хезмәткәрләре, сәламнәремне юллап, эшегездә уңышлар теләп калам. «Яшел Үзән»не бик матур, кирәкле мәгълүматлы итеп чыгарасыз, рәхәтләнеп укыйбыз. «Хат килде» бүлегендә райондашларыбызның язган гыйбрәтле язмышлы язмаларын бастырасыз. Менә мин дә кызыгып куйдым һәм ырым-шырымнарга ышануга кагылышлы, үзем белән булган хәлне язарга булдым. Хатымны яраткан газетабыз битләрендә күрсәм, бик рәхмәтле булыр идем.
-
Ана мәхәббәтенең сере нидә?
***
-
Кайтуыңны көтәм (хикәя)
Хатирә ни әйтергә белмичә әсәренгән Зәйнәп янына чүгәләде, кулына Зәйнәпнең телефонын алды, мең кат уйнатылган видеоны тагын кушты. Анда машина, күрәсең, нәрсәнедер өстерәп барганга, салулап-салулап китә дә, юл читендәге баганага бәрелеп туктап кала. Телефонга төшерүче яман сүгенә, машинага таба төрле яктан ирләр йөгерешә. Шунда берсе йөрәкне ярып «Азама-а-а-ат!» – дип кычкырып җибәрә. Тагын тавыш, шау-шу. Тагын кемдер «Азама-а-ат, синме бу?» – дип ярсып кычкырып җибәрә. Шул урында видео өзелә. Ике хатын беркавым селкенергә дә куркып утыралар. Тынлыкны Зәйнәпнең пышылдап кына әйткән соравы өзә: – Хатирә, чынмы бу?..
-
Телефон (хикәя)
Ул улын сагынып яшәде... Уйламаган бер көне түгел, берәр сәгате булды микән? Башка аналар да баласын шуның кадәр йөрәк әрнерлек итеп сагына микән? Әллә ул гына шулаймы? Бәлки ялгызы үстергәнгәдер, бәлки ул бердәнбер булгангадыр...
-
«Үземне бик ялгыз хис иттем...» (редакциягә килгән хат)
Узган ел, кышкы кич, бервакыт шулай эштән кайтып киләм, колакка ниндидер чыелдаган кебегрәк тавыш ишетелде. Ул шундый өметсез, ялварулы иде, битараф узып китә алмадым, тавыш иясен эзләргә тотындым. Тирә-якта ап-ак кар, тавыш инде прәме янымда ишетелә, ә үзе күренми. Күзем ерак түгел яткан иске сумкага төште, селкенә дә кебек. Үзем куркам, үзем сумканың замогын ачам. Ачсааам...
-
«Нигә «этлекләр» кызык тоелды икән ул чакта безгә?» (редакциягә килгән хат)
Бала чакта кайсыбыз гына зыянсыз алдаулар белән шаярмаган икән? Бергә уйнаган дусларыбызны алдау яки аның өчен «капкын» кору ничек күңелле иде! Ә 1 апрельне ничек көтә идек?! Ул балалар өчен шатлык, ә мәктәптә укытучылар өчен стресслы көн булгандыр...
-
Яулап алынган бәхет (хикәя)
Унынчыда укыганда, сыйныфташы Динар белән араларында мәхәббәт уянды аларның. Ике ел яратышып йөрделәр. Унберенче сыйныфны тәмамлагач, икесе дә бергә Казан каласына барып, медицина институтына укырга керергә планнар коралар. Тик... бер-берсен яраткан бу гүзәл парга әллә ятлар күзе тия, әллә язмыш бәхетне күпсенә, ике-өч көннән Казанга чыгып китәбез, дип өметләнеп торганда...
-
Әни белән нигә беркайчан дуслар була алмадык... (язмыш)
Бергә укыган, бергә эшләгән кызлар белән бер-береңә кунакка кайту бар иде безнең заманда. Мин училищеда укыганда Кукмара кызы белән бер бүлмәдә тордым. Ике ай укуга аны үзебезгә кунакка алып кайттым. Безгә кайтып килгәннән соң ул миңа ничектер кыенсынып, әйтимме-юкмы икән дигән кебек кенә: – Әниең белән сез якын түгел бугай, әйеме. Нигәдер шулай тоелды... – дигән иде. Без әни белән, чыннан да, беркайчан да артык якын булмадык. Ә бер хәлдән соң аралар бөтенләй суынды...
-
Тотылмаган – карак түгел (редакциягә килгән хат)
Илгизә әнисе белән генә яшәде (әтисе бар иде аның, әмма Илгизәдән башка гаиләсе бар иде) һәм артык иркен дип әйтмәс идем. Мохтаҗ түгелләр иде түгеллеккә, әмма шиковать та итмәделәр. Берникадәр вакыттан мин аңарда әле кыйммәтле ручка күрә башладым, әле яңа заколка, әле мәктәпкә нинди дә булса тәмлүшкәләр алып килә һ.б. Һәм, гомумән, үзен, кем әйтмешли, пафослы тота башлады...
-
Үз каны булмаса да... (язмыш)
Римма апаның өч баласы арасында төпчек Иреге бөтенләй башка булды. Үскәндә дә баш бирмәс булып җәфалады, анна соң авылдан чыгып китеп югалды. Туганнары энеләрен эзләп табып, әнисенә исәнлеген хәбәр иттеләр. Әмма Ирек тормыш төбенә төшеп киткән иде. Көннәрдән беркөнне ул үзе кебек үк хатын ияртеп әнисе янына кайтып төште...
-
«Әти безне беркайчан яратмады!» (язмыш)
Без сеңлем белән гаиләдә ике кыз үстек. Тик әти һәрвакыт малай теләгән. Мин туганга куанмаса да, кыз булуымны кичергән әле ул. Икенчесе малай булыр дип өметләнгәндер инде. Әмма әни сөйләве буенча, ул мине кечкенә чакта бер тапкыр да кулына күтәрмәгән. «Инде йөри башлагач, ул эштән кайткач йөгереп барып аягына сарыла идең, анда да күтәреп кочканы булмады», – дип сөйли иде әни. Ә сеңлем тугач...
-
«Беренче һәм соңгы мәхәббәтем...» (тормыштан)
«Нәрсә булды, Карлыгачым?» – дип борчылып сорады Дамир. Кара чәчле, кыйгач кара кашлы хатынына Дамир, яратып, шулай Карлыгачым дип дәшә иде. «Беләсеңме... Миндә лейкемия таптылар... Дәвалануга шанслар бөтенләй юк диярлек», – диде хатыны. Аның бу сүзләре Дамирның йөрәген меңгә телгәндәй булды...