Иҗат рубрикасы буенча яңалыклар
-
Кайтуыңны көтәм (хикәя)
Хатирә ни әйтергә белмичә әсәренгән Зәйнәп янына чүгәләде, кулына Зәйнәпнең телефонын алды, мең кат уйнатылган видеоны тагын кушты. Анда машина, күрәсең, нәрсәнедер өстерәп барганга, салулап-салулап китә дә, юл читендәге баганага бәрелеп туктап кала. Телефонга төшерүче яман сүгенә, машинага таба төрле яктан ирләр йөгерешә. Шунда берсе йөрәкне ярып «Азама-а-а-ат!» – дип кычкырып җибәрә. Тагын тавыш, шау-шу. Тагын кемдер «Азама-а-ат, синме бу?» – дип ярсып кычкырып җибәрә. Шул урында видео өзелә. Ике хатын беркавым селкенергә дә куркып утыралар. Тынлыкны Зәйнәпнең пышылдап кына әйткән соравы өзә: – Хатирә, чынмы бу?..
-
Телефон (хикәя)
Ул улын сагынып яшәде... Уйламаган бер көне түгел, берәр сәгате булды микән? Башка аналар да баласын шуның кадәр йөрәк әрнерлек итеп сагына микән? Әллә ул гына шулаймы? Бәлки ялгызы үстергәнгәдер, бәлки ул бердәнбер булгангадыр...
-
«Үземне бик ялгыз хис иттем...» (редакциягә килгән хат)
Узган ел, кышкы кич, бервакыт шулай эштән кайтып киләм, колакка ниндидер чыелдаган кебегрәк тавыш ишетелде. Ул шундый өметсез, ялварулы иде, битараф узып китә алмадым, тавыш иясен эзләргә тотындым. Тирә-якта ап-ак кар, тавыш инде прәме янымда ишетелә, ә үзе күренми. Күзем ерак түгел яткан иске сумкага төште, селкенә дә кебек. Үзем куркам, үзем сумканың замогын ачам. Ачсааам...
-
«Нигә «этлекләр» кызык тоелды икән ул чакта безгә?» (редакциягә килгән хат)
Бала чакта кайсыбыз гына зыянсыз алдаулар белән шаярмаган икән? Бергә уйнаган дусларыбызны алдау яки аның өчен «капкын» кору ничек күңелле иде! Ә 1 апрельне ничек көтә идек?! Ул балалар өчен шатлык, ә мәктәптә укытучылар өчен стресслы көн булгандыр...
-
Яулап алынган бәхет (хикәя)
Унынчыда укыганда, сыйныфташы Динар белән араларында мәхәббәт уянды аларның. Ике ел яратышып йөрделәр. Унберенче сыйныфны тәмамлагач, икесе дә бергә Казан каласына барып, медицина институтына укырга керергә планнар коралар. Тик... бер-берсен яраткан бу гүзәл парга әллә ятлар күзе тия, әллә язмыш бәхетне күпсенә, ике-өч көннән Казанга чыгып китәбез, дип өметләнеп торганда...
-
Әни белән нигә беркайчан дуслар була алмадык... (язмыш)
Бергә укыган, бергә эшләгән кызлар белән бер-береңә кунакка кайту бар иде безнең заманда. Мин училищеда укыганда Кукмара кызы белән бер бүлмәдә тордым. Ике ай укуга аны үзебезгә кунакка алып кайттым. Безгә кайтып килгәннән соң ул миңа ничектер кыенсынып, әйтимме-юкмы икән дигән кебек кенә: – Әниең белән сез якын түгел бугай, әйеме. Нигәдер шулай тоелды... – дигән иде. Без әни белән, чыннан да, беркайчан да артык якын булмадык. Ә бер хәлдән соң аралар бөтенләй суынды...
-
Тотылмаган – карак түгел (редакциягә килгән хат)
Илгизә әнисе белән генә яшәде (әтисе бар иде аның, әмма Илгизәдән башка гаиләсе бар иде) һәм артык иркен дип әйтмәс идем. Мохтаҗ түгелләр иде түгеллеккә, әмма шиковать та итмәделәр. Берникадәр вакыттан мин аңарда әле кыйммәтле ручка күрә башладым, әле яңа заколка, әле мәктәпкә нинди дә булса тәмлүшкәләр алып килә һ.б. Һәм, гомумән, үзен, кем әйтмешли, пафослы тота башлады...
-
Үз каны булмаса да... (язмыш)
Римма апаның өч баласы арасында төпчек Иреге бөтенләй башка булды. Үскәндә дә баш бирмәс булып җәфалады, анна соң авылдан чыгып китеп югалды. Туганнары энеләрен эзләп табып, әнисенә исәнлеген хәбәр иттеләр. Әмма Ирек тормыш төбенә төшеп киткән иде. Көннәрдән беркөнне ул үзе кебек үк хатын ияртеп әнисе янына кайтып төште...
-
«Әти безне беркайчан яратмады!» (язмыш)
Без сеңлем белән гаиләдә ике кыз үстек. Тик әти һәрвакыт малай теләгән. Мин туганга куанмаса да, кыз булуымны кичергән әле ул. Икенчесе малай булыр дип өметләнгәндер инде. Әмма әни сөйләве буенча, ул мине кечкенә чакта бер тапкыр да кулына күтәрмәгән. «Инде йөри башлагач, ул эштән кайткач йөгереп барып аягына сарыла идең, анда да күтәреп кочканы булмады», – дип сөйли иде әни. Ә сеңлем тугач...
-
«Беренче һәм соңгы мәхәббәтем...» (тормыштан)
«Нәрсә булды, Карлыгачым?» – дип борчылып сорады Дамир. Кара чәчле, кыйгач кара кашлы хатынына Дамир, яратып, шулай Карлыгачым дип дәшә иде. «Беләсеңме... Миндә лейкемия таптылар... Дәвалануга шанслар бөтенләй юк диярлек», – диде хатыны. Аның бу сүзләре Дамирның йөрәген меңгә телгәндәй булды...
-
Ана чәчәкләр китерә (хикәя)
Һәр якшәмбе көн бу әби больницага чәчәкләр китерә. Аны инде сестралар да таный һәм күргән саен йөрәкләре әрнеп, ни әйтергә дә белми калалар. Ул китергән чәчәкләргә карап, Ринат шатлана алмый шул хәзер – инде мәңгегә күзен йомды...
-
Балачак дустым (редакциягә килгән хат)
Тормышымда сәер дә, кызыклы да очрашу турында сөйлисем килә. Аллаһ Тәгалә, әгәр күрештерәм дисә, әллә нинди юлларын яза икән. Менә укыгыз әле.
-
Ул минем җанымда (хикәя)
Раилнең мөлдерәмә тулган күңелен бушатыр чагы иде, ахры: «Мин бит аңа, дүрт апасының арадан бер иркә сеңлесенә, иркәлеген белеп өйләндем. Миңа эш аты кирәкмәде. Кызыбызны да иркәләп кенә үстерде. Ул киткәнче шулай иркә колынчак булып калды. Киткәндә соңгы сүзе, бәгърем, рәхмәт сиңа, бик бәхетле гомер кичердем, булды. Шәфкать туташы, гомере буена башкаларның саулыгын кайгыртты, ә үзенә ярдәм итәрлек кеше табылмады...»
-
«Күзләремне больницада гына ачтым» (редакциягә килгән хат)
Вакыйганың кызганыч-көлкелеген яхшырак аңлату өчен, тулы булмаган гаиләдә, әни белән генә үсүемнән башлыйм. Ул мине 19 яшендә тапкан һәм үзе генә үстерде, ә әтине бөтенләй белмим. Яшь булганлыктан, әни гел ир эзләү белән мәшгуль иде. Үземне белгәннән бирле үги әтиләрем алышынып кына торды. 27 яшьләре вакытында әни ниндидер компания белән дуслашты, шунда үзенә ир табарга маташкандыр инде. Әлеге төркемнең яхшы түгеллеге битләренә язылган иде. Менә бер дә бер көнне...
-
Очрашу (хикәя)
– Сезнең әтиегезнең исеме ничек? – Минем әтием юк, – диде дә Дилә, ике кулы белән йөзеп каплап, елап җибәрде. – Гафу ит, үлгәнмени? – дип төпченде тегесе. – Юк, безне калдырып киткән. – Алай булса да «юк» дигән сүз түгел бит инде, исемен беләсезме? – Мөнир, – диде Дилә. – Димәк, сез – минем әтинең кызы. Диләнең битенә тимгел-тимгел кызыл таплар чыкты. Көтелмәгән хәбәрдән кан басымы уйнап алды булса кирәк.