Бер михнәтнең – бер рәхәте...

Авыл халкы аның янына килеп: «Кайгың зур инде! Хәзер ничек итеп гаиләңне ашатырсың?!» – дигәннәр. Ә ул аларга: «Кем белгән инде..., кем белгән...», – дип җавап биргән.

Ике атналап вакыт үткән һәм бу кешенең аты кайткан, әле үзе генә дә түгел, бер көтү ат ияртеп кайткан! Һәм авыл халкы бу ирне очраткан саен: «Кара әле, ай-йай, бәхетең бар икән! Атыңның үзе кайтуы гына җитмәгән, артыннан бер көтү ияртеп кайткан бит!» – дигәннәр. Ә ул аларга элекке кебек үк: «Кем белгән инде..., кем белгән...», – дип җаваплаган.

Менә бер вакыт бу агайның улы атларны өйрәтә башлаган. Егылган һәм аягын сындырган. Һәм әйләнә-тирәдәгеләр: «Менә бит нинди бәла. Хәзер улың чатан кала инде, үзенә хатын да таба алмас», – дип баш чайкыйлар. Ә ул моңа җавап итеп: «Кем белгән инде..., кем белгән...».

Берничә атнадан соң авылга сугыш башлануы турында коточкыч хәбәр килә һәм барлык ир-егетләрне солдатлыкка алып китәләр. Бары әлеге кешенең улын гына алмыйлар, чөнки ул чатан була.

Бер елдан соң, кемдер кулсыз, кайсыдыр аяксыз кайта, кемдер бөтенләй үлеп кала. Ә бу вакытка чатан егет авылның иң гүзәл кызына өйләнеп, гаилә корган була.

Һәм кешеләр тагын теге авылдашы янына килеп: «Ничек сиңа уңай туры килде! Улыңны да сугышка алмадылар, киленең дә авылның беренче сылуы!» – диләр. Һәм беләсезме ул аларга ничек җавап бирә? Һәрвакыттагыча: «Кем белгән инде..., кем белгән...»