Мине ташлаган якын кешем турында йөрәк авазы (редакциягә килгән хат)

Тормышымда җитди проблемалар башлангач, бу дөньяда яшәүчеләргә үзләреннән кала башка беркемдә дә эшләре булмавын аңладым. Хәлем мөшкел иде. Бу проблема янында моңа кадәр булганнары бала-чага уены кебек тоелды һәм миңа әлеге сүзнең мәгънәсен тулаем ачты.

Элек мин проблеманы чишәргә кирәкле мәсьәлә дип саный идем. Хәзер беләм, проб­лема ул – тулысынча көчсезлек һәм чарасызлык белән бергә курку, рәнҗеш һәм кот очу хисе. Әгәр дә аны бүлешү, шул темага киңәшләшү мөмкинлегең булса, син бәхетле. Ә миңа барысын да эчемдә тотарга һәм ялгызым хәл итәргә туры килде. Дөресрәге, мин һәрвакыт ярдәм сорап дусларыма мөрәҗәгать итә алам, дип уйладым. Әмма алар, үзләренә файда алырлык булмагач, шунда ук миңа артлары белән борылды.

Кемнең чит кеше кайгысын бүлешәсе килсен? Хәтта бер елга якын йөргән кешем дә кинәт кенә мине ялгыз калдырды. Мин аны бөтен йөрәгем белән яраттым. Бәлки шуңадыр да, әлеге хиснең уртак түгеллеген аңлау бик авыр булгандыр. Ул мине иң кирәк вакытта ташлап китте. Тормышымның иң катлаулы чорында, аны тагын да йөз тапкыр авырайтып, йөзен читкә борды. Ә бит ул, минем белән беркайчан да аралашудан туктамаячакмын, дип, вәгъдә биргән иде. Хәзер бернәрсә дә булмаган кыяфәт белән йөри. Озак вакытлар бер-беребез белән бүлешкән шатлыклар, көлешүләр, елашулар, әйтерсең, булмаган да.

Мин аны дөньядагы барлык якыннарыма караганда да катырак яраттым, йөрәгемне ачтым, үз дөньяма керттем. Ә ул? Тотты да шул дөньяны челпәрәмә китерде, андагы барлык нәрсәләрне вак кыйпылчыкларга кадәр таптап ватты һәм мине күз яшьләренә батырып, оятсызларча калдырып китте. Әгәр дә син күп вакытлар дәвамында кем өчендер ышанычлы таяныч, ярдәмче булгансың икән, үзеңнең күңелең суынгач ук ташлап китү – кансызлык һәм кабәхәтлек. Миңа бик кыен…

Хатның ахырын «Яшел Үзән» газетасының №43 (1 ноябрь, 2024 ел) санында укырга мөмкин.