Ак кәгазьдә уйларым...

Әгәр дә беребезгә кунак килә икән, бөтен йорт белән күмәк бәйрәмгә әйләнә иде: кемдер гармунын күтәреп керә, кемдер өендә пешергән ризыгын.

Бөтен фатирларның ишекләре ачык, урамга – ишегалдына чыгып җырлаша, биешә идек. Беркем дә, тавышланасыз, дип тә зарланып йөрмәде, һәркемнең күңеле киң иде. Йортыбыз белән бер зур гаилә булып яшәдек. Бер-беребезнең балаларын бакчага, мәктәпкә илтү, алып кайту – кемгә юл уңай һәм вакыты бар, шуның өстендә иде. Берәр җиргә барасы булса, баланы кемгә калдырып торасы икән инде, дигән проблема гомумән юк иде, теләсә кайсы күршедә калалар иде. Бер-беребезнең кайгысын бүлешеп, шатлыгын уртаклашып, чын туганнар кебек яшәдек.

 Төрле милләттән идек, әмма аеру, кемгә дә булса кимсетеп карау булмады. Эх, сагындыра шул чак­лар. Бары бергә, югы уртак, күңелләр киң, уйлар чиста иде. Мин инде хәзер олы яшьтә, балаларым белән яхшы фатирда гомер кичерәм. Җәй көннәрендә подъезд төбенә, эскәмиягә чыгып утырам һәм шаккатам: башка подъездларда яшәүчеләрне әйтмим дә инде, бер подъездда яшәүчеләр дә бер-берсе белән исәнләшми дә хәтта, кая анда кунакка йөрешү!

 Ниш­ләдек без, кешеләр...»