Аерылган иремнең яңа пассиясеннән көнләшәм (редакциягә килгән хат)

Әллә Фаил отпускага кызы һәм аерылган хатыны компаниясендә барыр­га карар иткәнме? Тик аңа күз салу белән, монда сүзнең бөтенләй минем турыда бармавын аңладым. Диңгезгә ул кызыбыз һәм яңа пассиясе Алинә белән очарга җыена. Шушы уй белән бер үк вакытта миндә үпкә һәм ачу кабарды.

– Бернинди дә сәяхәт булмаячак! – дип, кырыс итеп бүлдем кызымның сөенечен.
Ләкин, мине аңламаудан һәм өмете өзелүдән аның күзләренә яшь тулуын күреп, йомшарту өчен: «Кояшым, без бу хакта соңрак сөйләшербез һәм икәүләшеп карар кылырбыз, яме», – дип өстәдем.
Фаилгә ачулы караш ташладым, тик ул үзендә бер тамчы да гаеп сизмичә, карашын читкә алды. Чыгып китәр алдыннан, Сафинәгә күз кысып, мине җайларга вәгъдә бирде. Минем бик тә кәефем кырылды. Нигә Фаил алдан минем белән киңәшләшмәгән? Хәзер ул кызыбыз каршында, аны шатландыручы-үсендерүче яратучы әти, ә мин, димәк, башымда тараканнар белән, кызымның бәхетенә аяк чалучы явыз әни булып чыгам.

Әтисе кызына, әлбәттә, бик шәп бүләк ясаган – Сафинәнең шатлыгы эченә сыймады. Ул кечкенәдән ковер-самолетта кояшлы җылы илләргә бару турында хыяллана иде. Хәзер аңа ун яшь һәм хыялы чынга ашачак. Ә әнисенең моңа бернинди дә катнашы юк! Аның теләкләрен тормышка ашыручы тылсымчы ролендә әтисе! Көнчелегем белән аек акылым арасында бер мәл адашып калдым: мин бит әкиятне чынга әйләндерергә комачауларга җыенам?!

Сафинә атна буе миңа турсаеп йөрде, сөйләшмәде, кичләрен бүлмәсеннән дә чыкмады. Египетка барырга рөхсәт бирмәячәгемә иманы камил иде. Аңа карап минем дә үзәкләрем өзелде. Ул бит минем яшәвемнең бөтен мәгънәсе! Әмма аларның минсез узачак сәяхәтләре турында уйлагач ук, күзләремә минем дә яшь тыгылды. Баламның бер генә туган көнен дә аерым уздыр­ганым юк! Ул көнне без гел бергә идек. Әлегә хәтле. Җитмәсә, аерылышканнан соң әле яралар да төзәлеп бетмәгән... Гаиләбез таркалганга бер ел да юк.

Вакыт узу белән безнең арада әрләшүләр ешайганнан ешая барды һәм без аерылышырга булдык. Мин моны котылгысыз хәл буларак кабул иттем, бергә яшәргә чама калмаган иде. Әмма, нибары биш айдан соң ук Фаил әлеге Алинә белән мөнәсәбәтләр башлаганга, үпкәм кабарды. Инде менә ярты елдан бирле алар бергә, хисләре нык булып чыкты.

Эчемдә мәчеләр тырнаса да, Сафия хакына тынычлык һәм битарафлык сакларга тырыштым. Әти-әнисе аерылышканда һәм яраткан әтисе башка җирдә яши башлап, ял көннәрендә генә килеп йөри торганга әйләнгәч, аңа болай да җиңел булмады. Хәтта кызымның, ничек алар өчәүләшеп «Каенлык» паркында йөргәннәре, Казанга циркка барулары турында сөйләгәндә йөрәгем авыртуына чыдар чама калмаганда да, моны аңа күрсәтмәскә тырыштым. Тик өчәүләшеп Египетка барырга җыенуларын ишетү минем өчен артык җитди сынау булды.

Үземне, иң мөһиме Сафинә бәхетле була, дип ышандырырга тырыштым. Әмма кызымны элекке ирем һәм аның сөяркәсе белән ерак сәяхәткә җибәрергә бөтен дөньям каршы килде.
Башымда төрледән төрле картиналар туды: минем кызым Алинә белән чыркылдаша-чыр­кылдаша һәм кичерешләрен бүлешә-бүлешә диңгездә коена, идеал гаилә кебек, өчәүләшеп кызымның туган көнен билгели... Көнләшүдән шартларга җитешеп, хисләремне йөгәнләргә көч тапмагач, апага шалтыраттым. Ул кечкенәдән үк зирәк иде…

Хатның дәвамын «Яшел Үзән» газетасының №35 (6 сентябрь, 2014 ел) санында укыгыз.

Яшел Үзән районының бер матур авылында туып үскән Рәисә булам.