Хатын ирендә булган яхшы сыйфатларны аңа күрергә ярдәм итәргә тиеш

– Соң, ә үзең? Үзең аны хөрмәт итәсеңме? Аңлыйсыңмы? – дип сораган әнисе.
– Хәзер ди! – дип җавап биргән кызы. – Иремә усалланырга ярый, ә миңа юкмы? Ул миңа карата нинди, мин дә аңа карата шундый мөнәсәбәттә! Ул хөрмәт итми икән, мин дә аны хөрмәтләргә бурычлы түгел. Ул мине аңламый, ә мин нигә аны аңларга тиеш?

– Шулай икән, могҗиза көтмә инде, кызым. Син хәзер көзге кебек, иреңнең хаталарын кабатлыйсың. Әмма көзгедән аермалы буларак, хатын күргәнен генә түгел, ирендәге беренче карашка күзгә ташланмаган нәрсәләрне дә күрсәтергә сәләтле. Әгәр дә хатын яхшы күңелле икән, ир дә йомшаг­рак булырга тырышачак. Әгәр дә хатын хөрмәт күрсәтә икән, ир дә хөрмәт итә башлаячак. Хатын яратуын күрсәтсә, ире дә яратачак. Хатын ирендә булган яхшы сыйфатларны аңа күрергә ярдәм итәргә тиеш.