Авылым күркәм кешеләре белән матур

Сугыш башында ук өч улын – Гайса, Зәкәрия, Яхьяны  бер көнне  сугышка озатканда аларның әти- әниләре  Гарифҗан абый белән Зәйнәп апа ничек түзде икән?! Хәзерге көндә калган өч туганнары аларны онытмый. Быел Үзбәкстаннан  Рашит 83 яшендә булса да кайтып, туган йортына, ата-анасы, абыйлары рухына дога кылып, зиратта булып, мәчеткә кереп сәдакалар бирде, Аллаһ Тәгалә кабул итсен. Рашит белән бер класста укыган идек.
Инде Тимершиннарга күчәм. Боларның нәсел-кабиләсе, тормыш юлларын язсаң, үзе бер әсәр булыр иде. Язучылар язар, мин түгел.  Авылыбызда алар  өч иртуган булган – Гәрәйша, Дәүләтша, Мөбарәкша. Норлат сельпосында,  авыл кибетендә эшләүче Гәрәй абыйга да куркыныч хәбәр килеп җитә –  сугышка! Өйдә 8 бала! Барысы да диярлек малайлар, бер генә кыз бала. Гәрәй абый сугыш кырында ятып калды.  Ләкин аны онытмыйлар.

Рәсемдә: Флера Габделбариева (Тимершина) клуб мөдире дә, агитатор да.
Кыр эшләре вакытында  колхозчылар белән әңгәмә алып бара.

Дәвамы газетаның чәршәмбе санында.