Әти-әнисе кабул итмәгәч, баласын тапкач ук калдырып чыккан иде

Газетада язылган хатларны укыйм да, гаҗәпкә калам. Нинди генә язмышлы кешеләр юк арабызда.

«Улым белән очрашырга куркам» дигән хат аеруча тетрәндерде. Яшь чагында юләрлекләрне шактый кылган бу ханымга әйтәсе килгәнем шул: приютка барып, улыңны алып кайт. Беренче кабул итмәсә дә, соңрак үсә-үсә хәлеңне аңлар һәм бик бәхетле булып яшәрсез. Чөнки ана назын беркем дә алыштыра алмый.

Безнең авылда да булды ул андыйрак хәл. Әти-әнисе кабул итмәгәч, баласын тапкач ук калдырып чыккан иде, кияүгә чыгып, бала тапса да, гомере буе бу адымына үкенеп яшәде. Сезнең дә үкенечкә калмасын иде дип борчылуым.