Аем да син, кояшым да

Әни! Өч хәрефтән торган шул сүзгә күпме мәгънә салынган. Шул сүзне ишетүгә, күңелгә җылылык, тынычлык кереп урнаша.
Дөньяга туып, сулыш алабыз, иң тәмле ризык - әни сөтен имәбез, сөйләшә башлыйбыз, тәпи китәбез - болар барысы да әни ярдәме белән. Барлык хисләребезне, кайгыларыбызны, шатлык­ларыбызны аның белән уртаклашабыз. Дөньядагы кояш белән айны алмаштыра торган кеше бит ул тормышта.
Яшь чак - юләр чак диләр, шуңа күрә барысын да аңлап бетермәгәнбездер инде. Үз балаларым тугач кына әниемнең кадерен аңладым. Төрлесе дә булды инде: авыр чаклар да, сөенечле минутлар да. Әни барыбер ярдәменнән ташламады. Китергән барлык авырлыклар өчен, әниемнән гафу сорыйм.
Тагын шуңа сөенәм: бүгенге көнгә кадәр ӘНИ диеп эндәшә, кочагына кереп сыена алам. Әнием - минем терәгем, балаларым өчен яраткан дәү әни, киңәш кирәк чакта, дус та. Адашып калсам да, дөрес юлны күрсәтүче маяк ул!
Алия Сабанчеева.
Норлат