Бер көнлек кенә тормышта яшибез кебек. Иртәгә ни буласын берәү дә белми. Тормышыбыз шулкадәр катлаулы ки, кеше бүген - бар, иртәгә - юк. Чөнки дөнья куа-куа иң зур байлыгыбыз булып торган сәламәтлегебезгә игътибар итәргә вакытыбыз җитми. Иртәгә дия-дия, дәваханәгә баруны сузып, ахыры аяныч бетәргә мөмкин булуын да беләбез, югыйсә.
